EMBΛHMATIKEΣ ΜΟΡΦΕΣ ΣΤΗΝ ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΟΥ ΘΟΚ Από τα χείλη του εκστομίστηκαν τα πρώτα επί σκηνής λόγια στην ιστορία του ΘΟΚ. Ήταν ο Φρουρός στον Αγαμέμνονα του Αισχύλου, που έκανε πρεμιέρα στις 18 Νοεμβρίου 1971, σε μετάφραση Ιωάννη Γρυπάρη και σκηνοθεσία Νίκου Χατζίσκου, και η ζεστή φωνή του εγκαινίαζε τη νέα εποχή του κυπριακού θεάτρου. Μόλις δυο μέρες αργότερα υποδύθηκε τον Κόντε Ντιμάρα στον Ποπολάρο του Ξενόπουλου (σκην. Βλαδίμηρου Καυκαρίδη), που έκανε πρεμιέρα στο Κινηματοθέατρο Ριάλτο στη Λεμεσό. Από τη δυναμική αυτή αφετηρία, ο Ανδρέας Μούστρας διήνυσε μια πορεία σχεδόν είκοσι πέντε ετών στον μόνιμο θίασο του Οργανι- σμού, πλησιάζοντας τις εκατό παραστάσεις. Η δική του ιστορία, βέβαια, ξεκίνησε πολύ πιο πριν, έχοντας παίξει στην Ελλάδα και την Κύπρο και μετέχοντας σε όλες τις πρόδρομες απόπειρες του επαγγελματικού θεάτρου: τον ΟΘΑΚ, το Θέατρο Τέχνης, το Θεατράκι του ΡΙΚ. Στον ΘΟΚ το «κοντέρ» έγραψε αμέτρητους κωμι- κούς και δραματικούς ρόλους, πρωταγωνιστικούς ή μη, σε ιστο- ρικές παραγωγές όπως οι Ικέτιδες και η Σαμία, διαπρέποντας σε όλα τα είδη ρεπερτορίου. Ο Γλάρος, η Λοκαντιέρα, ο Επιθεωρητής είναι ενδεικτικά κάποιες από τις παραστάσεις στις οποίες συμ- μετείχε τα πρώτα χρόνια, ενώ το 1978 έλαμψε ως φιλάργυρος πάτερ φαμίλιας στο ήδη κλασικό Ταξίδι μακρινής μέρας μέσα στη νύχτα του Ευγένιου Ο’Νηλ (σκην. Εύη Γαβριηλίδη). Δέκα χρό- νια αργότερα ενσάρκωσε έναν άλλο περίφημο ματαιωμένο οικο - γενειάρχη, τον Τζο Κέλλερ, στο Ήταν όλοι τους παιδιά μου του Άρθουρ Μίλλερ (σκην. Νίκου Σιαφκάλη). Ο μεγάλος αυτός κύκλος έκλεισε το καλοκαίρι του 1995, σχεδόν όπως άνοιξε: με τον Μούστρα Κορυφαίο στον Χορό των Περσών του Αισχύλου. (ΓΣ) 3.25 ΑΝΔΡΕΑΣ ΜΟΥΣΤΡΑΣ (1926–1997)
RkJQdWJsaXNoZXIy MTUzMzM1NQ==